Çocukken bir an önce büyümeyi ister ve büyüklerin yaptıklarına çok özenirdim. Hatta aralarında konuşurken, “bizim çocukluğumuzda.." diyerek başlayan cümleleri duymaktan hiç hoşlanmazdım. Derdim ki; “Çocukluğun nesi bu kadar güzel?"...

Yaş aldıkça bu sorunun cevabını, yaşam bana her haliyle gösterdi.

Ve bugün; aldığım cevapların bir derlemesini yaparak çocukluğumun bayramlarında aldığım tadı duyumsayarak kutlamayı seçiyorum.

Okuduğumda bana bayramın ruhunu, bir anne güzelliği ve şefkati ile anlatan bu güzel anektodu da buraya bırakıyorum...

Babaannem derdi ki:

"Bir kadının en güzel elbisesi anneliğidir...

Kir tutmaz, sökülmez, yırtılmaz,

Buruşmaz, solmaz, bir köşeye atılmaz...

Zamanla eskir ama, eskidikçe kıymetlenir...

Bir kadının en güzel elbisesi anneliğidir...

Hoşgörü, yaması;

sabır, devası

emek, çırası;

umut gıdası;

sevgi sefasıdır kızım...

Hassas teraziye kova konulmaz...

Duymaz deme,

analar gönlüyle işitir,

Demez deme,

diyeceği ne varsa, gönlüyle deyiverir...

Bir kadının en güzel elbisesi anneliğidir ...

Yorulur ama, ne kan, ne ter gösterir...

Kırılır ama, yavrularının gülüşleriyle yenilenir...

Eksilir ama, eksildikçe birikir...

Her şeyde bulursun da kızım, analıkta yoktur kelepir..."