“ En son ne zaman saate bakmayı unuttun? ", bu soruyu çok severim. Ara ara da kendime sorarım. Çünkü bilirim ki o anlar benim için paha biçilmez, eşi benzeri olmayan saatlerdir. Aslında unuttuğum saate bakmak değil, tamamiyle kendimi yaptığım işe kaptırmış olmamdır. Kendimi alıp götürürüm, çocukluk masallarıma. Sanki bir masal diyarımdayımdır ve karşıma çıkan her şeyi keyifle izliyor, acaba daha neler ile karşılaşacağım diye meraklanıyorumdur. O anların geçmesini hiç istemem. Hatta bittiğinde bana rüyaymış gibi gelir.

“ Kendime ait olmak istiyorum " cümlesini kurdurtan ve şu an içimden kağıda dökülen bu anlar olmuştur.

Bir çok insan parlak fikirleri ve problem çözümlerini, uyurken ya da derin bir rahatlama veya meditasyon durumuna girdiklerinde bulduklarını söylemektedirler. Örneğin Albert Einstein ile yapılan bir söyleşide, kendisi ortaya koyduğu fikir ve teorileri düşünme egzersizleri yaptığı sırada bulduğunu ifade etmektedir. Derin değişik durumlara girmiş ve bir ışık fotonu üzerinde yolculuk ettiğini hayal etmiştir. Linus Pauling moleküllerin içinde yolculuk ettiğini söylemiş, çalışmaları sonucunda bir nobel ödülü kazanmıştır.

Burada gerçekleşen sihir, kişilere ve fikirlere tutunmamış, sorgulanmaya, gelişmeye, düşünmeye, öğrenmeye açık, hayatın dinamik değişimine kapısını ardına kadar açmış, serbest bir zihin yaratmaktır. An’da kalmaktır. Akışta olmaktır. Öz’ünle barışık yaşamaktır. Bu, Öz’üne duyduğun güvendir.

Öz’ünden beslendiğin için, değerli fikirler ortaya koyarsın. Evrensel değerlere dayandığın için dayanağı sağlam çözümler geliştirirsin. Benliğini aştığın için, bütüne ulaşırsın.

Başkalarının gözünde nasıl görüneceğine dair kaygını aştığında, sevgi, şefkat, merhamet ile kendine dokunduğunda, gönül gözünü aktive eder ve içindeki Deha ile kucaklaşırsın.

Benim bir hayalim var. Aslında hayalim sadece bana ait değil. Hem bana hem de tüm çocuklara ve gençlere ait. Onlara dokunmak, yol arkadaşlığı yapmak istiyorum. Zihinlerine şimdiden tohumlar atmak,  bu tohumları beslemek, sulamak ve yeşermesini onlarla birlikte izlemek istiyorum. Çünkü biliyorum ki, şimdiden attığım her bir tohum zamanla büyüyecek ve bu dünyayı değiştirecek.

Dalai Lama, Birleşmiş Milletler’de yaptığı bir konuşmasında ;

“ Bu dünyanın daha fazla başarılı insana ihtiyacı yok. Aksine bu dünyanın acilen ve her türden fazlaca barışçı, iyileştirici, onarıcı, hikayeleri olan ve sevgi dolu insanlara ihtiyacı var. "

diyerek insanlığa sesleniyor.

Bir insan bedeni sürekli büyüyemez. Bedenin büyümesi bir yerde yavaşlar, ancak durmayan ve tüm yaşamı boyunca devam eden çok değerli bir şey vardır. Bu da içindeki dehayı keşfetmesi ve her an ondan bir şey öğrenmesidir. Çünkü bilir ki, o deha’nın sesi, onun değerini, kültürünü ve bilgeliğini geliştirmesine hizmet eder.

Elimde bir sihirli ayna var. Bugünden yarına bakıyorum ve hayallerim ile yarattığım dünyanın ışıl ışıl bana gülümsediğini görüyorum. O zaman yola devam...