Yaşadığım kırılganlık cesaretimi destekliyor. Bu cümleyi idrak ettiğim an’ı çok iyi hatırlıyorum. 

Tüm gözler üzerimdeydi ve bu kız neler söylüyor, ne demeye çalışıyor bakışlarını bedenimin her noktasında gözlemliyordum. Sanki bakışlara karşı bir kalkan oluşturma ihtiyacı içindeydim. Çünkü bilinçaltım harekete geçmişti. Her zaman yaptığım şey buydu. “ayy ayy kem gözlerden koru kızım kendini, nazar değer mazallah. Sen güvenli alanında kal, tek başına ne yapabilirsin ki?, hayaller karın doyurmuyor ki". Zihnim sürekli konuşuyordu.

İşte tam o anda, üzerimdeki kalkanı atmaya karar verdim. Bir anda kendimi çırılçıplak hissettim, sanki içimde bir lamba yandı ve aydınlandım. Önce acayip geldi, ama sonra hafif bir esinti hissettim tenimde, bu his tüm bedenime yayıldı ve sanki bir şey kalktı üzerimden. Hafifliğin farkına vardım. Yeniden doğdum sanki.

Ne güzelmiş üzerimdeki savunma kalkanlarını atmak. Kırılgan olmaya izin verdiğim anda kendime ait olduğumu hissettim ve dedim ki; ben doyasıya kırılganlığımı, üzüntümü, öfkemi yaşamak istiyorum. Yaşamalıyım ki , taa derinlerden sesini duyduğum Öz’ümü ortaya çıkarabileyim.

Artık arenaya çıkmıştım. Bir an boğaların arenaya çıktığı anlar gözümün önüne geldi. Nasıl da kızgın, öfkeli olurlar, gözleri bir şey görmez olur, sadece ilgilerini çeken temel noktaya odaklanırlar. Matadorun elinde tuttuğu kırmızı kumaş onları harekete geçiren sihirli bir çubuktur. Geri dönüşü yoktur. 

Artık benim de elimde bir sihirli çubuğum vardı, içimden gelen sese kulak vermek...

O ses halen konuşuyor, hem de kendinden gayet emin bir şekilde. Yani kendini kısıtlamıyor, “ayıp" ve “keşke" kelimeleri hayatımdan çıktı. Bugün cesareti, rahatlığa tercih ediyorum. Yarın için taahhüt edemem ama bugün, cesur olmayı tercih ediyorum.

Çünkü Ben Cesur Olmaya Değerim.