Küçük bir çocukken anneannem ile bir oyun oynardık. Elimi eline alır avucumu açar, içine bir kuş kondururdu. Parmaklarımı baş parmağımdan başlayarak tek tek tutup;

“Buraya bir kuş konmuş.

Bu tutmuş,

Bu ayıklamış,

Bu pişirmiş,

Bu yemiş;

Bu da akşam işten eve gelmiş hani bana hani bana demiş..."

Diyerek küçük parmağımdan başlayıp kolumun üzerinden koltuk altıma ulaşır ve gıdıklamaya başlardı. Halen ne kadar çok eğlendiğimi hatırlar; pişirdiği sütlü tarhana çorbasının kokusunun dumanını burnumda hissederim.

Küçük bir çocukken avucumun içine konan kuş, dün gece uyumadan önce kalbime kondu. Gönlümden geçenleri yazıya dökebilmemde bana yol arkadaşlığı yaptı ve dedi ki:

“Buraya bir kuş konmuş.

Bu sarılmış,

Bu okşamış,

Bu öpmüş,

Bu sevmiş;

Bu da akşam işten eve gelmiş hani bana hani bana demiş..."

Ne dersiniz, belki de çocukluğumuzun oyunlarını günümüze uyarlayabilir ve dijital dönüşüm adı verilen makinalaşma sürecini bir nevi insan ile buluşturarak gerçek uyanışına hizmet eder hale getirebiliriz.

KİM BİLİR?